Op deze pagina staan de nieuwste blogs van Stichting Samen In Zorg.
Juni 2023
Door: Mirjam Zonneveld- de Prinse, secretaris Stichting Samen In Zorg
Laatst las ik, naar aanleiding van een onderzoek van EenVandaag, dat de uurtarieven om zelf zorg (via een pgb) in te kopen in 33 gemeenten zijn verlaagd, soms tot het minimumloon. Daardoor kunnen mensen de zorg die ze nodig hebben niet meer of slechts gedeeltelijk inkopen.
Gemeenten zijn verplicht een “reëel tarief” te betalen, maar de hoogte daarvan is niet wettelijk vastgelegd. Veel gemeenten kampen al jaren met flinke tekorten op de begroting en “doordat gemeenten zelf de hoogte van de tarieven mogen bepalen, is het aantrekkelijk om hierop te bezuinigen. Kortingen op het tarief van tussen de 20 en 50 procent zijn geen uitzondering” vertelt de voorzitter van pgb-vereniging Per Saldo.
Mevr. Conny Helder, Minister van Langdurige Zorg en Sport heeft laten weten dat haar ministerie een richtlijn uitgeeft aan gemeenten, maar niet de wet wil aanpassen om tot landelijke tarieven te komen. “Gemeenten moeten de ruimte krijgen om de lokale situatie goed te laten meewegen. Als mensen niet uitkomen met hun pgb moeten ze daar melding van maken.”
Ja, en daar zit hem nou precies de angel. Want waar moet je die klacht of melding neerleggen dan? Als eerste wordt je verwezen naar de gemeenten, maar zelfs als je een klacht neerlegt bij het college van B&W, wordt deze afgedaan met een standaard reactie (eigen ervaring). Dan kun je nog terecht bij een belangenvereniging, zoals Per Saldo, maar ook die lopen vast op de starheid van gemeenten. Het lijkt er ernstig op dat die “ruimte om de locale situatie te laten meewegen” vooral wordt ingezet in het belang van de gemeentekas.
Helaas, en ik zou maar wat graag willen dat het anders was, kunnen wij als Stichting Samen In Zorg daar ook niets aan veranderen. Wij hebben geen thuiszorg of huishoudelijke hulp voor u beschikbaar. Waarom dan toch deze blog?
Omdat wij wellicht wel kunnen helpen met een stukje persoonlijke begeleiding. Misschien psychologische ondersteuning, een leefcoach, begeleiding of een coach voor uw kind…
Een aanvraag indienen is vrijblijvend en we kijken graag met u mee naar een passende ondersteuning voor uw situatie en budget. We heten tenslotte niet voor niets ‘Samen in Zorg’!
December 2022
Door: Bertine de Dood- Zaalberg, penningmeester Stichting Samen In Zorg
Toen ik een aantal weken geleden onderweg was om mijn kinderen uit school te halen, kwam het nieuws voorbij. ‘Mentale problemen onder scholieren zijn in de afgelopen vier jaar fors toegenomen. De problemen zijn het grootst onder meisjes tussen 11 en 16 jaar.’
Dit bericht raakte me. Zelf moeder van een dochter, vraag ik me regelmatig af hoe ik haar
kan helpen om stevig te staan. Te geloven in en trots zijn op zichzelf. Om haar gevoel van eigenwaarde niet af te laten hangen van anderen.
Wat nu als het ook haar overkomt; mentale problemen. Kan ik er dan voldoende zijn? Zou er dan plek zijn voor haar in de zorg?
Je kunt je misschien afvragen waarom ik nu al zo ver in de toekomst denk. Ze is immers ‘pas’ 7.
Dat doe ik omdat ik de ervaring heb dat als je zo kwetsbaar bent, zorg alles behalve vanzelfsprekend is.
Ik ken de verhalen. Een jong meisje, uitzonderlijk begaafd, heeft al maanden last van neerslachtigheid, een laag zelfbeeld en toenemende angstklachten. Er is specialistische hulp nodig. Echter, de gemeente heeft geen contracten met aanbieders die beschikken over de nodige expertise. Als er na lang zoeken eindelijk een geschikte zorgverlener is gevonden, blijkt deze zorg financieel niet haalbaar.
Psychologische hulp voor kinderen wordt namelijk niet vergoedt vanuit de zorgverzekering. De financiering hiervan loopt via de gemeente, en wordt bekostigt vanuit de Jeugdwet. Dan moet je net de mazzel hebben dat jouw gemeente een contract heeft met een geschikte zorgverlener, óf dat deze bereid is om een toereikend PGB toe te kennen. Toereikend, want in het geval van dit meisje wordt slechts een deel van het tarief vergoedt. Dat betekent dat er een flinke eigen bijdrage van de ouders wordt gevraagd, die dit niet kunnen betalen. Geen hulp voor dit meisje, terwijl haar klachten verergeren. Ze is, net als mijn dochter, pas 7.
Wat nu als we zorg laagdrempeliger kunnen maken, en eerder kunnen inzetten. Wat nu als we daarmee kunnen voorkomen dat klachten verergeren tot een niveau waarbij een beroep op de GGZ/JGZ noodzakelijk is?
Er zijn enorm veel professionals die hulp bieden bij o.a. trauma-verwerking, rouwverwerking, angstklachten, stress- en burn-outklachten, ADHD en hoogbegaafdheid.
Ik wil overigens niet beweren dat deze zorg altijd kan voorkomen dat hulp van een psycholoog, psychiater of andere professional alsnog noodzakelijk is. Wat ik wél wil zeggen is dat dit een overbrugging kan zijn, én dat dit mogelijk het verergeren van klachten kan voorkomen.
Maar ook aan deze zorg hangt vaak een prijskaartje en is daarom voor veel mensen ook geen optie.
Ik ben daarom ontzettend blij dat er zorgverleners zijn die zich bij Stichting Samen in Zorg aansluiten en hun zorg tegen vrijwillig of gereduceerd tarief aanbieden. Hiermee dragen zij bij aan het toegankelijk maken van zorg voor iedereen. En dát geeft me hoop, want ik geloof oprecht dat we hiermee de in het nieuwsbericht genoemde scholieren én heel veel andere mensen kunnen helpen.
September 2022
Door: Marianne Miralles Blay- Krijnsen, voorzitter Stichting Samen In Zorg
337 dagen, oftewel 48 weken, alsook 11 maanden…
Zolang wacht ik al op de verlenging van een PGB van de gemeente voor de zorg van mijn kinderen. Zorg die al 4 jaar wordt ingezet, maar ineens opnieuw door de molen moet, dus wij opnieuw op de wachtlijst van de gemeente. In al deze dagen, weken, maanden hebben mijn kinderen geen zorg ontvangen. Zorg die ik met geen mogelijkheid zelf kan betalen, omdat ik dan per week minimaal 280 euro kwijt zou zijn. Zorg die, vanwege de complexe zorgvraag, maar door een heel select clubje kan worden uitgevoerd. Zorg die ik deels kan opvangen door buiten schooltijden zoveel mogelijk thuis te zijn (dus geen inkomen kan genereren) en mijn eigen scholing en ervaring op het gebied van uitzonderlijk hoogbegaafdheid en Niet Aangeboren Hersenletsel.
Als ik een pot met geld had, zou ik het wel weten. Ik zou mijn zorgverlener gewoon laten komen, dan betaal ik het zelf wel. Maar ja.. ruim 1000 euro per maand en dat op langere termijn? In deze tijd van economische ellende? Wie kan het opbrengen?
Als zorgvrager met een lagere financiële draagkracht ben je afhankelijk van de gemeente waarin je woont of de coulance van een enkele zorgverlener die tegen een lager tarief werkt.
Precies daar is waar wij met Stichting Samen In Zorg in actie komen! We hebben al zoveel ouders zien worstelen om hun kind de zorg te geven die ze verdienen. Zoveel verhalen gehoord van burn-out, depressie en zelfs suïcide door het uitblijven van de juiste zorg.
Samen met onze zorgverleners willen we er zijn voor onze zorgvragers. Hen bieden wat ze verdienen tegen een tarief wat ze ook kunnen dragen. Geen half jaar of een jaar op een lijst! Geen nummer, maar een individu!
Samen staan wij op in de zorg! Samen willen wij ervoor zorgen dat IEDEREEN krijgt waar ze recht op hebben: GOEDE PASSENDE ZORG!
Vorige week mochten we onze website lanceren.
Dankzij donateurs kunnen we al meerdere mensen voorzien van een zorgtraject. Dankzij zorgverleners die vrijwillig of tegen gereduceerd tarief werken, kunnen we mensen de hulp bieden die ze nodig hebben en verdienen. Dankzij de mensen die zich aansluiten bij ons platform op LinkedIn, Facebook en Instagram wordt onze boodschap doorgegeven. Net zolang tot het bij de juiste mensen terecht komt. Delen jullie onze boodschap mee?
Wij wachten nog even op onze vaste zorgverlener. Hopelijk hebben we eind van deze week meer duidelijkheid of er een verlenging komt. Tot die tijd fluistert onze zoon zijn zorgen in de oren van ons kitten.
Liefs,
Marianne Miralles Blay- Krijnsen
Voorzitter Stichting Samen In Zorg
